ادبیات نظری تحقیق بیماری صرع، اپیدمیولوژی صرع، بیماران مصروع
تعداد صفحه در قالب ورد قابل ویرایش
- مقدمه ای از صرع:
صرع یکی از شایعترین اختلالات عصبی در انسان می باشد . بر اساس آمار
مبتلایان به صرع در دنیا ، تقریباً در هر 200 نفر از افراد جامعه یک نفر و
در کودکان از هر 200 نفر کودک ، سه کودک به این بیماری دچار می شوند .
میزان وقوع حملات صرع در سال های اولیه زندگی بیش از زمان های دیگر است .
(1)
امروزه اساس درمان بیماری صرع ، دارو درمانی است و طیف وسیعی از داروها
با ساختار شیمیایی مختلف در درمان بیماران مصروع مورد استفاده قرار می گیرد
.
علی رغم اینکه در 70 درصد بیماران دارو درمانی منطقی و مناسب قادر به
کنترل تشنّجات صرعی است ولی با این وجود عوارض جانبی شدید ناشی از مصرف
طولانی مدت این داروها ( که جهت کنترل حملات تشنجی در این بیماران الزامی
است .) از یک طرف ، مسمومیت حاد ناشی از مصرف بیش از حد داروهای ضد صرع در
بیماران به علل مختلف و مسمومیت مزمن ناشی از مصرف داروها ، بروز مقاومت
دارویی در 10 – 30 درصد بیماران مصروع ، گرانی پاره ای از داروهای ضد صرع ،
نیاز به آزمایشات مکرر پاراکلینیکی جهت اطمینان از سلامت دستگاه هایی نظیر
کلیه ، کبد و مغز استخوان و.... مصرف طولانی مدت داروهای ضد صرع ، ایجاد
تغییرات رفتاری و بروز اختلالات یادگیری در افرادی که به صورت طولانی مدت
از این داروها مصرف می کنند ، پایین بودن ایندکس درمانی پاره ای از این
داروها ، از جمله عوامل مهمی می باشند که نیاز به داروهای ضد صرعی با
کارآیی بالاتر و اثرات جانبی کمتر را اجتناب ناپذیر می نماید . نگاهی کوتاه
به تحقیقات به عمل آمده در سالیان اخیر در زمینه طراحی ، سنتز و کار
آزمایی بالینی مواد شیمایی با اثرات بالقوه ضد تشنجی و یا داروهای ضد صرع
جدید همگی موید این نظریه می باشند .
بیماری صرع از جمله چند بیماری معدودی است که بشر در شناخت آن کمتر به
بیراهه رفته است . در تمدن قدیم به خصوص در بین النهرین و بابل این بیماری
کاملاً شناخته شده بوده است . بقراط حکیم در تعریف صرع چنین نوشته است : «
صرع عبارت است از اختلال عمل مغز . » (2)
مفاهیم جدید راجع به صرع در سال 1870 به وسیله آقای Gowers Jackson بیان
گردید . همچنین کشف الکتروآنسفالوگرافی در سال 1929 به وسیله آقای Hans
Berger باعث پیشرفت های تازه ای در شناخت هر چه بیشتر این بیماری گشت . وی
صرع را چنین تعریف کرد :
« صرع عبارت است از تغییر ناگهانی اختلاف پتانسیل بین داخل و خارج غشاء سلول های مغزی »
در سال 1959 ، Strauss اظهار داشت : « صرع حالتی است که در آن عمل مغز
مختل گردیده است و به وسیله حملات متناوب که دال بر اختلاف در کار مغز است
مشخص می گردد که به همراه این اختلال می توان تغییراتی را در رفتار و روند
تفکر ملاحظه کرد . » (1)
صرع یک بیماری است که از زمان‌های باستان شناخته شده است و در مجموع
القوانین حمورابی (2080 سال پیش از میلاد مسیح)، اسناد چینی‌های باستان و
در کتب مقدس یهودیان به آن اشاره شده است. قرن‌ها پیش از میلاد مسیح
یونانی‌ها با آن آشنا بوده و آن را بیماری مقدس[1] می‌نامیدند. مردم روم آن را ناخوشی مجلسی[2] و حملات صرعی را هشداری از طرف خداوند می‌دانستند. انجیل درمان‌های متعددی را برای بیماران صرعی توسط عیسی مسیح ثبت کرده است[3] و در قرون وسطی بیماری افتادن[4] نامیده می‌شد. بسیاری از چهره‌های مشهور
تاریخ از بیماری صرع رنج می‌برده‌اند.سقراط،الکساندرماگنوس،ژولیوس سزار
،پولس حواری،لوتر،ناپلئون،دیکنز،داستایوفسکی،وان‌گوگ، پکانینی، فلوبر،
نوبل،هندل و بایرون.
اولین داروهائی که در صرع به کار رفتند برومایدها بودند که در سال 1857 توسط چارلز لوکوک[5] معرفی
شدند. اما به محض دسترسی به داروهای بهتر و سالم‌تر مصرف آنها ممنوع شد.
کشف فعالیت مسکن- خواب‌آوری باربیتورات ها در سال 1903 انگیزه‌ای شد برای
ساخت اورئیدهای حلقوی که از نظر ساختمانی به باربیتورات‌ها وابسته بودند.
نتیجه این مسأله منجر به معرفی اولین هیدانتوئین یعنی نیروانول[6] (5- اتیل-5- فنیل هیدانتوئین)، که یک آنالوگ فنوباربیتال[7] است، در سال 1941 گردید. نیروانول برای مدتی برای درمان کره[8] (داء
الرقص) در کودکان به کار رفت، اما سمیت آن، بثورات جلدی و ناهنجاری‌های
خونی، باعث حذف آن از گنجینه مواد داروئی گردید. فنی توئین[9] ، داروی دیگری از همان گروه بوده که اولین بار توسط بیلتز[10] در سال 1908 تهیه شده و در سال 1938 برای مصرف بالینی در نتیجه یک مطالعه طراحی شده بالینی و فارماکولوژیکی که توسط مریت[11] و پوتنام[12] انجام شد، معرفی گردید. سایر داروهای این گروه بعد از این زمان معرفی شدند.
در سال 1912، هاپتمن[13]، با موفقیت فنوباربیتال[14] را که در سال 1911 توسط اورلین[15] ساخته شده بود به کار برد. مفوباربیتال[16] برای اولین بار در 1936 برای صرع به کار رفت و سایر باربیتورات‌ها در ادامه مصرف شدند.
تری متادیون[17] در 1944 توسط اسپیلمن[18] به عنوان یک ضد درد بالقوه
ساخته شد، اگرچه فاقد فعالیت ضد دردی بود اما اثر ضد تشنج داشت. به همین
دلیل در سال 1945 به مواد درمانی ملحق شد و دریچه‌های تازه‌ای برای تحقیق
در مورد داروهای ضدتشنج جدید را گشود.
پیریمیدون[19] در 1949 ساخته شد و برای اولین بار در مصارف بالینی توسط بوگو[20] و کارینگتون[21] به کار رفت. فناسمید توسط اسپیلمن و همکارانش در سال 1948 ساخته شد و در سال 1951 به عنوان یک داروی ضد تشنج معرفی گردید.
ج. چن[22] و همکارانش در نتیجه یک بررسی گسترده برای عوامل ضد تشنج فعالیتی را در سوکسین ایمیدها[23] یافته و در 1953 اولین ترکیب از این دسته یعنی فن سوکسیمید[24] را معرفی کردند. این دارو در سال 1951 توسط میلر[25] و لانگ(کسی که متوسوکسیمید را نیز در سال 1953 سنتز کرد) ساخته شده بود. اتوسوکسیمید[26] در سال 1927 توسط سیرکار[27] ساخته شده و در سال 1960 برای مصارف بالینی معرفی شد.
کاربامازپین[28] در سال 1960 توسط شیندلر[29] ساخته و توسط بلوم[30] در1962 ارزیابی شد. مفید بودن نیترازپام[31] به عنوان یک ضد تشنج در سال 1963 کشف شد. سایر بنزودیازپین‌ها به‌سرعت ارزیابی شدند و برای معاینات بالینی معرفی گردیدند. دیازپام[32] توسط استرنباخ وریدر ساخته شد و توسط راندال[33] و همکارانش در سال 1961 به عنوان یک عامل ضدهیجان و در سال 1965 توسط گاستات[34] و همکارانش به عنوان یک داروی ضد تشنج ارزیابی شد. از سال 1967 در بسیاری از کشورها استفاده از سدیم والپروات[35] آغاز شده است. این داروها برای اولین بار توسط اوبریت[36] در سال 1896 ساخته شد اما تا سال 1978 دایره نظارت بر غذا و دارو اجازه مصرف آن را برای درمان حملات صرعی نداده بود.
[1] - Scared disease
[2] - Morbus comitialis
[3] - Matthew, 17: 14-20
[4] - Falling sickness
[5] - Charles loccock
[6] - Nirvanol
[7] - Phenobarbital
[8] - Chorea
[9] - phenytoin
[10] - Biltz
[11] - Meriitt
[12] - putnam
[13] _Hauptman
[14] -phenobarbital
[15] -Orlein
[16] -Mephobarbital
[17] -Trimethadione
[18] -Spielman
[19] - Primidone
[20] -Bogue
[21] -Carringtone
[22] -G.chen
[23] -Succinimides
[24] -phensuximide
[25] -Miller
[26] - Ethosuximide
[27] - Sircar
[28] -Caroamazepine
[29] -Shindler
[30] - Blom
[31] - Nitrazepam
[32] -Diazepam
[33]-Randel
[34] - Gastaut
Sodium valproat -1
[36] - Oberreit
